Verder leven met kanker is het thema van wereldkankerdag 2024. Het prikkelde mij en deed mij realiseren dat ik dat al ruim twintig jaar doe. Redelijk onbewust tot voor kort. Ik besloot mijn gedachten over dit thema op te schrijven. Wellicht biedt het iemand inspiratie en hoop. Want als iets belangrijk is als je een moeilijke diagnose krijgt, is het hoop.
Driemaal kreeg ik de diagnose die je nooit hoopt te krijgen: kanker. De eerste keer was op 25 mei 2000. Ik was 37 jaar en onze jongste dochter was 4 maanden oud. Ik had haar meegenomen in zo’n buggy en zie haar nog zitten toen we die uitslag kregen. Paul was ook naar het ziekenhuis gekomen, met zijn eigen auto. Ik kan het gevoel nog terughalen hoe we totaal overdonderd, in grootse stilte, achter elkaar aan naar huis reden.
Ik heb drie weken gehuild. Toen pas vond ik het knopje in mijn hoofd dat ik om kon zetten. In mijn opleiding had ik altijd veel statistiek gehad. Maar in die drie weken besloot ik die statistiek naast me neer te leggen. Ik was Pien en voor mij gold N=1. Ik had een lieve echtgenoot, vier jonge kinderen, vier zorgzame ouders en veel meelevende familieleden en vrienden. Nog zoveel te doen!
Ik nam me voor dat ik alle eindexamen feesten van onze vier kinderen mee wilde maken. Een levendig beeld dat ik mij heel goed voor ogen kon halen.
Na een pittig jaar met chemo’s, operatie en bestralingen, pakte ik de draad weer op. En, zoals het dan kennelijk werkt in mijn hoofd, ik was het snel weer vergeten. Alleen de dagen voor de controles die volgden, kwam alle spanning weer terug.
Totdat ik in 2018 ‘uit de bus’ geplukt werd. Tijdens het reguliere bevolkingsonderzoek kwam er weer een tumor in beeld. Op exact dezelfde plek. Gek genoeg weet ik niet meer waar ik was toen ik die tweede keer de uitslag hoorde. Dat weet ik nog wel van de derde keer; tijdens een controle in 2021 in het Anthonie van Leeuwenhoek ziekenhuis. Ik weet ook dat ik weer een nieuw beeld voor ogen haalde. Ik had de eindexamenfeestjes van alle vier de kinderen mogen vieren. In het nieuwe beeld zijn ze alle vier afgestudeerd en hebben ze een leuke baan en partner.
Gelukkig was er inmiddels internet en Google en daarmee heel veel informatie beschikbaar. Het kon toch geen toeval zijn dat ik driemaal de sjaak was? Ik zocht een holistische aanpak waarbij ik alle aspecten van mijn menszijn mee kon nemen. Ik nam mijn voeding wederom onder de loep. Ik stopte volledig met alcohol en suikers en verdubbelde mijn groente inname. Sinds de eerste keer in 2000, had ik het hardlopen opgepakt en ook daarvan verhoogde ik de intensiteit. Daarnaast kwam ook krachttraining als vast agendapunt erbij.
Mijn zus is een gerenommeerd orthomoleculair arts en zij hielp enorm met adviezen over supplementen die complementair waren aan de behandelingen. Ook op het spirituele vlak raadpleegde ik dierbare experts. Bij een vriendin kon ik mij uitleven in de schilderkunst; middagen van complete mentale ontspanning. Met regelmaat werd ik gemasseerd en dat leverde momenten van complete fysieke ontspanning op.
Al die activiteiten gaven me het gevoel dat ik controle had. Dat ik nog zoiets als zelfregie had. Dat ik er alles aan deed en mijzelf ‘later’ dus nooit kon verwijten dat ik het laten sloffen.
Tijdens mijn laatste periode van kanker en behandeling ontstond het idee van Stamps. Ik had de regie over de communicatie rondom mijn ziekte in eigen hand genomen en misbruikte er een reis app voor. Dagelijks beschreef ik hoe het met mij ging op mijn reis naar gezondheid. Ik ervaarde wat de enorme positieve gevolgen van deze manier van communiceren was; ik ontving zoveel liefde en steun van familie, vrienden maar ook kennissen en oud-collega’s van wie ik het niet verwachtte. En dat deed echt wat met mij. Ik voelde me oprecht gesteund door velen.
Inmiddels zijn de laatste behandelingen alweer bijna twee jaar achter de rug en zijn de stressmomenten weer beperkt tot de jaarlijkse controles. Ik ben aan het verder leven met kanker. Mij hoor je niet zeggen dat de kanker weg is. Die zekerheid zal ik nooit krijgen. Ik zie het niet als iets engs en word er niet boos van. Die tumor was altijd maar een stukje in mijn lijf en ik ben als mens zoveel meer. Ik koester zelfs de herinneringen aan mijn reis naar gezondheid, het heeft mij veel gebracht.
Sommigen vinden het een drama als ze jarig zijn en ouder worden. Ik ben dankbaar dat ik 61 werd een paar weken geleden. “Dat heb ik toch maar mooi gehaald, tegen alle statistieken in”.
De startup Stamps die ik samen met mijn dochter begon in 2022, loopt als een tierelier. Ik krijg er veel energie van. Ik weet hoe groot het effect van goede communicatie en steun van dierbaren in een moeilijke periode kan zijn. En dat gun ik iedereen. Stamps is één van de redenen waarom ik ‘s ochtends vol energie uit mijn bed stap.
Ik koester mijn vriendschappen en besteed er bewust meer tijd aan. Zes dagen in de week sport ik. Een dag voelt niet goed als ik niet gewandeld heb en niet buiten ben geweest. Natuurlijk probeer ik ook gezond te blijven eten; minimaal 300 gram groenten per dag en genoeg eiwitten. Alcohol drink ik al jaren niet meer en inmiddels mis ik het ook echt niet. Een dagelijkse portie supplementen (op advies) geeft mij het gevoel dat alles wat ik in mijn lijf stop, in balans is.
En natuurlijk visualiseer ik regelmatig het nieuwe beeld van mijn kinderen: gelukkige jonge mensen die kwetsbaar én weerbaar in het leven staan.
Het is een cliché maar waar, ik ben dankbaar voor alles wat ik wel heb en wel kan. Ik realiseer me meer dan ooit tevoren dat het grote geluk in de kleine dingen zit. Misschien is dat wat ze bedoelen met het leven in het nú. Voor mij is het hoe ik verder leef met kanker.
