Eén van de titels in mijn gezondheidsreis op Stamps luidde destijds: chemotioneel. Dat is natuurlijk geen bestaand woord. Ik creëerde het woord zelf omdat het voor mij beschreef hoe ik mij voelde een paar dagen nadat ik een chemokuur had ontvangen. Emotioneel van de chemo.
Ik kreeg mijn chemokuren altijd op een woensdag. Het daarop volgende weekend zat ik vaak op de bank of in een luie stoel buiten en dan kon ik huilen om niets. Eén van de kinderen die belde, een kaartje in de bus, een vriendelijk woord onder mijn update in Stamps en ik voelde de tranen branden.
Geen idee of die emoties ook echt opgeroepen werden door de chemo. Vaak was ik gewoon moeier dan ik gewend was door de behandelingen. Gelukkig was de moeheid, en daardoor mijn emotionele kwetsbaarheid, na het weekend altijd weer weg. Niet dat ik mij ervoor schaamde, het was gewoon niet anders.
Opvallend wel; als ik in mijn updates mijn labiele emotionele toestand beschreef, kreeg ik relatief veel mooie reacties. Sowieso gold, dat hoe opener ik beschreef hoe ik mij voelde, hoe intensiever en mooier de reacties waren. En hoe sneller het herstel. Daarom willen we met Stamps ook stimuleren dat mensen niet alleen feiten delen van behandelingen enzo, maar juist ook gevoelens. Hoe opener je bent, hoe intensiever de steun,. Beter voor jouw welzijn.
Chemotioneel. Ik heb het gelukkig achter me gelaten. Het is alweer bijna twee jaar geleden dat ik de laatste chemo kreeg. Maar het gevoel van destijds kan ik nog steeds terugroepen. Wees gerust, ook dat gaat vanzelf weer voorbij.
Pien
