Het was 10 augustus 2021, ik was klaar met mijn werk en onderweg naar huis. Dat heb ik nooit gehaald omdat ik frontaal tegen een boom ben gebotst. Zelf herinner ik me niks meer van het ongeluk, het is een groot gat. Maar gelukkig kunnen mijn dierbaren mij vertellen wat er gebeurd is en hoe ik dankzij zorgvuldige fysieke en mentale revalidatie vrijwel volledig hersteld ben.
Mijn naam is Julio, ik ben 32 jaar en ik woon in Friesland. Voor mijn ongeluk werkte ik fulltime als marketingmanager bij een bedrijf in Groningen.
Vrijwel alle botten gebroken
Mij is verteld dat ik bekneld zat in de auto. Ik ben met spoed naar het UMCGroningen vervoerd en mijn situatie was kritiek. Het was niet zeker hoe ik wakker ging worden en of ik het überhaupt ging redden.
In de spoedeisend hulp hebben ze als eerste geprobeerd om alles stabiel te krijgen. Alles was gebroken. Mijn schedel, mijn hele gezicht, mijn armen, ellebogen, benen, ribben, mijn linker enkel, mijn bekken en zelfs mijn kleine teen. Ook had ik een klaplong en waren mijn lever en milt beschadigd. In totaal heb ik twee weken op de intensive care gelegen.
Voor mijn naasten was het een grote opluchting dat ik uit mezelf wakker werd en er geen ernstige hersenschade leek te zijn. In twee weken tijd ben ik vier keer geopereerd en heb ik veel platen en schroeven in mijn hele lichaam gekregen. Op enig moment moest helaas ook mijn kleine teen geamputeerd worden
Ik herinner met niets van deze periode op de intensive care en ben ook de meeste dingen van mijn weken op de medium care kwijt. Er zijn gelukkig wel foto’s en filmpjes gemaakt.
Opnieuw leren lopen
Na zes weken mocht ik naar het revalidatiecentrum waar ik opnieuw moest leren lopen en zelfstandig worden. De eerste stappen die ik na de 6 weken heb gezet herinner ik me nog scherp. Het voelde heel gek maar vooral ook goed. Je wilt eigenlijk nooit afhankelijk zijn van andere mensen maar soms heb je geen keus. Ik werd gewassen, aangekleed en in het begin zelfs gevoerd.
Twaalf weken na mijn ongeluk mocht ik eindelijk naar huis. Het was zo fijn om in mijn eigen omgeving te zijn. Twee keer per week ging ik nog wel met de taxi naar het revalidatiecentrum voor fysiotherapie. Vanaf januari kon ik mijn fysiotherapie voortzetten in mijn eigen woonplaats.
Fysieke en mentale revalidatie
Na al deze operaties had ik nog steeds beperkingen. Alle maanden waren we gefocust op herstel van mijn lichaam maar mijn hersenen hadden ook een flinke klap gehad. Ik heb een niet aangeboren hersenletsel opgelopen door het ongeluk. In maart ’22 begon daarom het revalidatie traject voor mijn hersenen. Ik merkte al dat ik praten moeilijker vond dan voorheen. Ik kon me slechter concentreren en had moeite met drukke ruimtes. Ik was gewend om 40 uur per week te werken en vond nu 2 uur per dag al erg vermoeiend. Na verschillende neuro-onderzoeken werd duidelijk dat er gewerkt moest worden aan overprikkeling, concentratie en communicatie.
Tot op de dag van vandaag heb ik hier nog steeds last van. Het revalidatietraject loopt ook nog steeds en ik ga 1 keer per week naar ergotherapie. Het is duidelijk dat je aan hersenletsel niets kan doen, maar je kan wel leren om er mee te leven. Bijvoorbeeld door bepaalde oefeningen of technieken toe te passen in je dagelijkse leven.
Het gaat steeds beter
In augustus 2022 ben ik voor het laatst geopereerd. Mijn linkeroog stond naar achteren, dus die hebben ze gecorrigeerd. Daarnaast heb ik een aantal schroeven en platen waar ik last van had laten verwijderen. Ook werden kiezen en tanden getrokken zodat ik een prothese kon krijgen. Na elke operatie heb je het gevoel dat het proces weer op pauze staat. Herstellen kost elke keer weer tijd. Fysieke revalidatie is zwaar, maar de meeste mensen onderschatten wat de mentale revalidatie kost aan energie. Het is erg belangrijk om hier hulp voor te vragen en begrip voor te krijgen.
Als ik terugkijk naar afgelopen twee jaar is het soms moeilijk te geloven dat dit mij is overkomen. Het is met pieken en dalen gegaan maar ik ben erg dankbaar dat ik er überhaupt nog ben.
Begrip creëren voor mijzelf én voor anderen met Niet Aangeboren Hersenletsel
Hersenletsel vind ik een belangrijk onderwerp. Ik denk dat veel mensen niet begrijpen hoe ingrijpend hersenletsel kan zijn in een leven. Fysieke complicaties zien mensen wel aan de buitenkant maar wat er in de hersenen gebeurt niet.
Ik gebruik de app Stamps om mensen te informeren over wat ik doe en hoe het met me gaat. Zo hoop ik dat mensen een beter beeld krijgen van wat een Niet Aangeboren Hersenletsel is. Ik merk dat ze door mee te lezen begrip krijgen voor mijn situatie. En begrijpen waarom is soms twee keer zo lang over dingen doe als voor mijn ongeluk. Ze lezen zo ook mee over de (on)mogelijkheden van mentale revalidatie.
Zowel de fysieke en mentale revalidatie zijn voor mij buitengewoon belangrijk geweest, en nog steeds. Ik vertrouw erop dat ik er wel kom met veel geduld en doorzettingsvermogen!
